Kobalt
Minerały kobaltu są używane jako pigmenty już od czasów starożytnych. W XV wieku górnicy w górach Rudawach (Erzgebirge) w Europie Środkowej używali terminu kobold dla niektórych rud, które były trudne do wytopienia, i które podczas wypalania wytwarzały toksyczne dymy.
Po stopieniu razem z piaskiem, te wypalone rudy zmieniły się w niebieskie szkło zwane smaltem. W 1742 roku szwedzki chemik Brandt wykazał, że barwa ta była spowodowana wystąpieniem nieznanego metalicznego elementu, który został wyodrębniony w 1780 roku przez Bergmana. Do początków XX wieku jedynymi użytkownikami kobaltu były przemysł garncarski i ceramiczny.
Właściwości
- Niebieskawo-szary metal, podobny do żelaza i niklu.
- Ferromagnetyczny do temperatury 1121 ° C.
- Ulega krystalizacji w temperaturze pokojowej do układu heksagonalnego gęsto upakowanego (α – Co), a w temperaturze 417 ° C w formę regularną sześcienną centrowaną ściennie (β – Co).
Zastosowania
- Związki i tlenek kobaltu są stosowane odpowiednio jako katalizatory oraz w przemyśle naftowym.
- Organiczne sole karboksylanowe kobaltu są stosowane jako substancje suszące w farbach, lakierach i tuszach.
- Inne pochodne organiczne, takie jak stearyniany, znalazły zastosowanie w przemyśle gumowym do poprawy przyczepności do metalowych wzmocnień, np. w produkcji opon radialnych kordowych i przenośników gumowych.
- Kobalt ma również bardzo szerokie zastosowanie w akumulatorach, głównie typu NiMH i Li-ion. Wprowadzenie kobaltu w postaci proszku lub wodorotlenku poprawia właściwości elektrochemiczne tych akumulatorów.
Recykling
Większość kobaltu jest odzyskiwana w procesach produkcyjnych producentów narzędzi z twardego metalu i węglika spiekanego lub akumulatorów NiMH i Li-ion. Kobalt może być również odzyskiwany z produktów wycofanych z eksploatacji, takich jak zużyte akumulatory, katalizatory petrochemiczne i stopy metali stosowane w lotnictwie.
